In korte tijd ben ik door diverse personen omschreven als ‘intens’… ik had geen flauw idee waar ze het over hadden. Maar nu snap ik het!
“Maar waarom noem je mij intens dan?” was mijn eerste vraag. Als antwoord kreeg ik een tegenvraag, even kort als simpel: “Is een eenvoudig gesprek over koetjes en kalfjes met jou mogelijk dan?”
Met andere woorden: men ervaart gesprekken met mij als gesprekken die altijd ‘ergens over gaan’. En ikzelf? Tja, ik moest er even over nadenken, ik zou namelijk niet weten op welke andere manieren ik een gesprek zou kunnen voeren… maar ze hebben wel gelijk. Ik kan niet anders!
Over het ‘waarom’ ben ik nog aan het nadenken. Maar wat mij typeert en waar je mij en andere ‘intense personen’ aan kunt herkennen is mij ondertussen wel duidelijk. Ik heb voor het gemak een korte opsomming gemaakt voor je.
Binnen twee minuten, oké misschien vijf, vertellen we je alles over onszelf wat jij wilt weten. Wat jij ook vraagt, wij vertellen het. Zonder enige schaamte of terughoudendheid. Gewoon omdat we willen delen.
Uren en uren achter elkaar kunnen we nadenken over wat er gebeurd is of wat er zou kunnen gaan gebeuren. En we doen dat ook nog eens terwijl we met andere dingen bezig zijn. Zoals tijdens het douchen of autorijden. Uren achter elkaar.
Obsessief alle scenario’s bedenken en alle alternatieve scenario’s als het verkeerd zou gaan… planningen maken die bijna driedimensionaal zijn. Maar wel allemaal in ons hoofd. Opschrijven, daar houden we niet van.
Iedereen om ons heen is belangrijk. We willen graag dat iedereen het naar de zin heeft en tevreden is. We kunnen ons de pijn die iemand heeft veel te goed voorstellen. We vinden jou belangrijk. Echt!
Intensief staren naar iemand terwijl we in gesprek zijn; we hebben het zelf niet eens in de gaten. Maar we willen gewoon alles aan de ander in ons opzuigen en opnemen, zodat we die ander heel goed begrijpen. Want we moeten de ander begrijpen. Echt wel! Wij vinden jou belangrijk!
In wat we zeggen liggen de accenten op andere woorden én we gebruiken veel meer verschillende toonhoogten in een en dezelfde zin. Daarmee is elke zin bijna een heel verhaal waar je niet omheen kunt. We praten bijna alsof we de hoofdrol in een opera spelen. Met alle grootsheid en alle gebaren erbij.
Iedereen willen we helpen. Echt iedereen. Als we een mens of een dier zien dat ergens moeite mee heeft, kúnnen wij niet anders dan álles laten vallen en helpen.
Afleiding bestaat niet als we met je in gesprek zijn; we hebben onverdeeld al onze aandacht voor jou. We vergeten gewoon alles om ons heen. We zijn er hélémaal voor jou. Intens.
Denk aan scheiding, doodgaan, ziekten… niets is abnormaal. En we hebben het erover op de meest onverwachte momenten in een gesprek. Omdat wij het heel normaal vinden en niet ongemakkelijk.
De ene dag vertellen we je alles, de volgende dag kunnen we je totaal negeren en hebben we geen zin om met je te praten. We zijn uitgepraat. Alles is al gezegd. Klaar.
Alles, maar ook echt álles wat we zeggen menen we vanuit de bodem van onze ziel. Met alles wat we zeggen zijn we zó betrokken, dat we niet anders kúnnen.
En dan staren we in de verte. Lang en intens. Iemand die ons dan zo ziet, denkt dat we psychotisch geworden zijn. Zó intens kunnen we in gedachten staren.
Als we bevriend zijn met iemand willen we ook altijd met diegene optrekken. Altijd met hem of haar praten en samen ‘dingen doen’. We vinden de vriendschap zo mooi en fijn dat we er gewoon ‘meer’ van willen hebben. Altijd. Overal.
Intens kijken naar een film; het reclameblok bekijken alsof we de hoofdpersoon in de film zijn, als alien of als piraat dus. En als we een boek aan het lezen zijn, is dat onze hele wereld; geen plaats meer voor de werkelijkheid van het dagelijkse bestaan.
We kunnen het niet hebben over triviale zaken als het weer of de laatste damesmode. Onze gesprekken moeten ergens over gaan; we willen leren, ontdekken en ondervinden. We hebben geen tijd om ‘zomaar te praten over niks’.
Nee, dit is geen wetenschappelijk artikel. En deze opsomming is ook niet compleet. En eigenlijk is het ook wel wat (zeer) overdreven gesteld allemaal.
Maar heel eerlijk: het zijn wel karakteristieken waarin ik mijzelf herken. En de mensen in mijn omgeving herkennen dit in mij. En ook heel eerlijk: ik weet dat ik voor de ander soms een beetje té intens kan zijn…
Ben jij ook zo’n intens persoon? Of ken je iemand in je omgeving?
Artikel gebaseerd op bron.
artikelen die wellicht ook interessant zijn:
- help! Ik kan niet stoppen met coachen!
- INTIEM VERGADEREN AAN EEN LANGE RECHTE TAFEL?
- feedback geven: 9 tips
- het einde van de Ruimte…
- samenwerken gaat niet vanzelf; 5 tips
